“There are ships sailing to many ports, but not a single one goes to where life is not painful; nor is there a port of call where it is possible to forget.”
― Fernando Pessoa, The Book of Disquiet
Ένα βότσαλο που κυλά και χάνεται για πάντα στη μεγάλη μαύρη λίμνη αφήνει ένα ίχνος που επιβεβαιώνει αυτό ακριβώς το γεγονός, του χαμού του. Μία ανεπαίσθητη γραμμή στο χώμα, μία φευγαλέα αντανάκλαση στα μάτια ενός περαστικού ή ίσως ένας σύντομος ήχος είναι ό,τι μένει να θυμίζει την ύπαρξη του.
Όλοι οι άνθρωποι που γνωρίσαμε, όλες οι μυρωδιές που μυρίσαμε, όλα όσα είδαμε, ό,τι αγγίξαμε, όλα όσα γνωρίσαμε ζουν μέσα μας. Ακόμη και στις στιγμές απόλυτης μοναξιάς αυτά υπάρχουν και τα κουβαλάμε. Η συνισταμένη όλων αυτών σε κάθε χρονική στιγμή είναι αυτό που είμαστε.
Με το χαμό ενός παιδιού η ελπίδα και η αθωότητα αυτού του κόσμου γίνονται φτωχότερες.
Μερικές σκέψεις με αφορμή μία φωτογραφία που τραβήχτηκε το 2005 (;) και εκτίθεται για πρώτη φορά.
Θεσσαλονίκη 2018